Cees Krijnen Kakel Kois "Op de stoel"
Cees Krijnen Kakel Kois "Op de stoel"
Cees Krijnen Kakel Kois "Op de stoel"
Kakel Kois "Op de stoel" exposite, New art media
Cees Krijnen Kakel Kois "Op de stoel"
Cees Krijnen Kakel Kois "Op de stoel"
Jos Wienen (1960) is een historicus, theoloog, bestuurder en CDA-politicus. Sinds 21 september 2016 is hij de burgemeester van Haarlem. Tot mijn grote genoegen was hij bereid met levensvragen de spits af te bijten in mijn Podcast Performance.
Adelheid Roosen (1958) is een theatermaakster, actrice, dramadocente, schrijfster en sinds jaar en dag een van mijn beste vrienden.
is een zangeres en kleinkunstenares. Winnares van de Zilveren Harp. In 1993 richtte ze de theatergroep Mrs. Einstein op, die vier jaar later deel nam aan het Eurosongfestival in Dublin Ierland en waarmee ze diverse theaterprogramma's maakte.
Hans Dagelet (1945) is een acteur, trompettist, auteur en kunstenaar. Een van zijn projecten recent is een theaterbewerking van de roman Stervend Europa van Ivan Goll uit 1927.
Gerardjan Rijnders (1949) is toneelregisseur, auteur, acteur, en is artistiek leider van Toneelgroep Amsterdam geweest. was op 16 december 2022 te gast in de galerie WiHH in de Reguliersdwarsstraat .
Kakel Kois is de bijnaam die zijn moeder Greta in zijn jonge jaren aan hem gaf omdat hij niet uitgesproken raakte. 'Kois' is een verbastering van 'Cees'.
Het KAKEL KOIS "Op de praatstoel" project is een podcast serie gemaakt door beeldend kunstenaar Cees Krijnen waarin hij met interessante gasten praat over diverse onderwerpen zoals kunst, carrière, geneugten, lopende projecten en verwachtingen van de toekomst.
Ijzeren evenbeeld van galeriehoudster Antoinette Reuten (1948 - 2020), met klimop, de groenblijvende liaan.
Acryl- en olieverfschilderij. 100 x 70 cm 2020.
Compositie van bebloede zakdoekjes - Cees' reactie op emotionele gebeurtenissen. 100 x 100 cm 2020.
Een virtuele rondgang door de tentoonstelling in 37PK Haarlem. Cees zingt 'Ivy' door de telefoon, fragment van een postuum telefoongesprek met Antoinette.
Nosebleed (on appointment only) It’s an innocent serene atmosphere, that we step into at the (“Artist First” annex of the) Francis Boeske Gallery,... right through a pleasant sunlit transparent curtain. Lovely tableware set out (in Delft Pottery style I guess, without being an expert) on a table, with a light red and white abstract collage in the background. Friendly ivy-pots on the floor along the wall, some of which curl around the metal arms and legs of a linear se-mi-abstract female stature.A beautiful Pieta scene in the background and another darker green abstract expressionist painting on the ivy pots wall.But then -looking first like somebody lost his handkerchief after an apparent nosebleed- I discover a ceramic in a corner on the floor. My cherished serenity cracks a little bit...Darker beams now radiate out of other works too. Cancer is written everywhere on Delftware, as well as on the translucent curtain by which we entered...The Jezus of the pieta is Krijnen himself caressed by his own mother, while he looks extremely frail... (I personally love this contemporary weird Pieta). With a rather theatrical feel and timing, Krijnen knows- in second instance- to allure us into an eerier realm full of paradoxes, fear, anger, cynicism, compassion, humor, and: love. It is Cees who uncovers himself being extremely sensitive here, bleeding time and time again when emotions get too rough on him. From his nose, yes! The reds in the red & white collage on the wall: nothing but bloody paper handkerchiefs. At the other end of the emotional spectrum is the newer work and monument Cees created for Antoinette Reuten, our beloved gallery owner, who alas left our world too early in February. So nice is his gesture... so lovingly!! Antoinette was buried after her own wish in the ivy out of the garden of her family and in a coffin made by her own grandson. Now the ivy takes out into the world again, creating an undestroyable and immense monument...! For: every visitor is invited to take with her a little ivy plant and set it out somewhere and take a photograph of the spot of this early reincarnation...Because the iron abstracted figure is, of course,: Antoinette Reuten. And very recognizably so!! Cees Krijnen, Twan Janssen and Francis Boeske created super nice show again.
Credits tekst Paksha van Slooten Foto's Twan Janssen
7:00 AM. In my studio in Haarlem, I woke up from a nightmare that left me trembling in fear, a panic attack making me believe an intruder was present. I ran out through the doors towards the street. I asked the first passer-by to call the police, after which I ran to a friend, the nearest safe haven. Hours later, calmed down, I returned to my studio finding the doors brutally damaged by the police in their efforts to force them open.
The British writer Aldous Huxley ended his essay The Doors of Perception (1954), about his experience of a mescaline trip, with these words:
“But the man who comes back through the Door in the Wall will never be quite the same as the man who went out. He will be wiser but less cocksure, happier but less self-satisfied, humbler in acknowledging his ignorance yet better equipped to understand the relationship of words to things, of systematic reasoning to the unfathomable Mystery which it tries, forever vainly, to comprehend.'
I have tried to capture a comparable altered state of mind by portraying the damage to these doors, worthless in itself, aesthetically. If you can look at things in that way, there is nothing to fear.
Museale groepstentoonstelling tussen 29 juni en 6 oktober 2019 met onder andere Gavin Turk, Paul McCarthy, Rob Scholte, Maurizio Cattelan en Cees Krijnen in Concordia, Enschede
Samenstelling Francis Boeske Teksten Twan Janssen
Introductie Petra Boonstra Fotografie Annelous van Toor
Langestraat 56
7511 HC Enschede
Daarbinnen ligt alles wat je bent besloten, daarbuiten begint de rest van de wereld, daarbuiten woont de ander. Je voelt ermee, ademt ermee, ze is je laatste troef als bescherming tegen de wereld en je toont haar ontbloot het liefst alleen vrijwillig. Dan komt de kleding, maar al vrij snel daar na de muren van je woning waarbinnen je bescherming vindt. Tijdens een paniekaanval belde Cees Krijnen 112. Hij gaf zijn adres door en zei dat er hulp moest komen. Het tweede telefoontje, waarin hij zei dat het inmiddels niet meer hoefde is op een of andere manier nooit helemaal doorgekomen. Politie en Brandweer werkten zich een weg naar binnen door twee deuren van zijn woning, als een team van artsen die je opensnijden om daarbinnen iets te doen. De deuren staan nu werkloos kunst te zijn, ze houden niets of niemand tegen. Ze houden niemand buiten en ontsluiten niets, verhullen geen geheimen meer. Het is een ontluisterend onrustig beeld en laat in al z’n eenvoud één ding helder zien: Soms moet er iets beschadigd worden om iets anders te beschermen. Alles is uiteindelijk kwetsbaar en alles kan gewoon kapot.
Geopend door Hester Alberdingk Thijm Director AkzoNobel Art Foundation
‘Later, toen het met de kanker van Ritsaert steeds meer de verkeerde kant op ging, besloot ik hem niet op te zoeken maar persoonlijke brieven te schrijven. Daarin verwoordde ik hoeveel hij voor me had betekend. Hij had mij geïntroduceerd in de internationale kunst- theaterwereld. Ritsaert schreef altijd terug, soms beknopt met alleen ‘Dank!’. Zolang hij het kon opbrengen, is hij bij alle highlights in mijn loopbaan aanwezig geweest. Eerst als rijksgecommitteerde op de Rietveld, daarna bij DasArts, vervolgens als jurylid van de Prix de Rome, en hij bezocht mijn tentoonstellingen tot en met Stedelijk Museum de Lakenhal in Leiden, 2006. Daarna vloeiden zijn krachten steeds meer weg. Ritsaert is 71 jaar geworden. Hij was op dezelfde dag geboren als ik, 29 mei, dat vond ik frappant. Op de begrafenis ben ik bewust niet geweest. Ik heb alles kunnen zeggen terwijl hij nog leefde. De briefwisselingen met hem waren mijn manier van afscheid nemen van deze bijzondere persoonlijkheid en vriend.'
Fragment uit Het Ultieme Zelfportret – ‘Joh, ga een vak leren!’, autobiografie
The Physical Possibilty
of Death in the Mind of Two Creative Living Beings
AMSTERDAM DRAWING, 2015, 2016
‘De tweede editie van TH.EVERYTHING toonde op de cover mij naakt met bebloed hoofd. Dit naar aanleiding van een mishandeling door twee man op een avond die diepe sporen in mijn leven heeft achtergelaten. Er vervolgens iets creatiefs mee doen zit in mijn DNA. Deze en een vergelijkbare tekening van mijzelf van de achterkant, ook een bebloed beeld, zijn als tweeluik tentoongesteld.'
'Aan alles komt een eind, een dooddoener, maar daarom niet minder waar. Het laten opmaken door een notaris van mijn testament speelde altijd wel in mijn hoofd, om het niet op de wettelijke standaardregeling aan te laten komen. Maar door het vorderen van de leeftijd werd ik steeds meer met de neus op de onoverkomelijke vergankelijkheid gedrukt. De wettelijke mogelijkheid om je ouders, of een van je ouders, te onterven, is van vrij recente datum. Daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt door mijn vader uit te sluiten.’Fragment uit Het Ultieme Zelfportret – ‘Joh, ga een vak leren!', autobiografie
100 B 150 H, alumount silk reflecting photo print.
'Zelfportret, ik geloof dat geen enkele kunstenaar daar aan ontkomt. Denk alleen maar aan illustere voorgangers als Van Gogh en Rembrandt en de zelfportretten zitten in het geheugen gegrift. Waarom is dat zo? Vinden kunstenaars zichzelf dan zo belangrijk? Feitelijk is het heel cliché als je het mij vraagt. De een doet het een keer en de ander kan er geen genoeg van krijgen. Maar wanneer ken je iemand echt? vroeg ik mij af. Niets is wat het lijkt. Ik kan mezelf schilderen of laten fotograferen, maar wat weet en zie je dan? Okay, ik ben een meter vierentachtig lang, blond, blauwe ogen, slank. Dat zal allemaal wel, maar nogmaals, wat weet je dan?
Niets was mijn conclusie.
Ongecensureerde bankafschriften, totale inzage rekening courant en spaargelden, dan kom je tot een accuraat inzicht wie iemand is en waar iemand voor gaat. Wat komt er in en wat gaat er uit, waar komt het geld vandaan en waar gaat het naar toe? De pingewoontes, het al dan niet hebben van een eigen huis en zo ja, hoe groot en waar staat dat huis? Zijn er schulden? Wat zijn de vaste lasten, gas, licht, elektra, is er sprake van een regelmatig inkomen, reist iemand veel en waar naar toe, is er een bepaald uitgavenpatroon te ontdekken, qua kleding en buiten de deur eten bijvoorbeeld, in wat voor prijsklasse, hobby’s, sport, contributiegelden, auto, verzekeringen, abonnementen, kinderen, huisdieren, enzovoorts? Volgens mij kan je dan wel een realistisch beeld schetsen van wie je voor je hebt en met deze wetenschap zijn een hoop misverstanden te voorkomen en verholpen'.
‘De gesprekken met Michelangelo bij het avondeten werden hoogtepunten. Bij het krieken van de dag keek ik daar naar uit. We bespraken dan de kracht van kunst. Spiegels speelden een belangrijke rol in zijn wereldberoemde werk. Ook verbaal hield hij mij een spiegel voor.’
Fragment uit Het Ultieme Zelfportret – ‘Joh, ga een vak leren!’, autobiografie
Ansichtkaartteksten van Cees' vader ingesproken door acteur Huub Stapel, geluidsinstallatie 2011
Here we go again but off course, thank you VERY much for being here. After the introduction of the latest tulip, the Princess Amalia of the Netherlands at the world renewed gardens of Keukenhof, my mother and I are more than proud to introduce the latest cannabis flower: The Greta Blok Bloom in the UK. Reason, my mother and I are constantly impressed by the beauty of the cannabis plant and its flowers. As everyone knows the Netherlands tolerates the use of cannabis even to the extent that everyone is allowed to grow five plants solely for their private use. But in the last couple of months coffeeshops in the Netherlands are closed who sell pot have been forced to close their doors due to the upcoming elections. Though not users ourselves my mother and I are annoyed at what we consider: inconsistent policy of our national government. While hard, highly addictive drugs like alcohol are for sale on every street corner, the sale of cannabis on the other hand is more and more restricted. Legalize soft and even hard drugs. Why? Anon sense policy of illegalizing, I can not even pronounce the word, it’s definitely not in my vocabulary and it leads to NOTHING. The use of it will not be reduced at all. Take a look at the facts, Portugal, they legalized drugs in the year 2000. And guess what happened... No more drugs tourism. Drastic less diseases like Hepatitis etcetera. And a 50% of all criminality is related to drugs. Gone, history! No more jobs created for the so called underworld and believe me dealers are not the nicest persons on earth. Lets go back into the past, do we ever learn... The Drainage, US, the use of alcohol. Even Roosevelt saw after a while that restriction does not lead to less drinking, It only got worse. If we all do so now, legalizing drugs, we will get rid of all Al Capones of today. Enough said. So so so sorry, we could not bring the real plant for the obvious reasons....We can only offer you a signed image of my mother. Thank you VERY much. Cees Krijnen in Tate Modern London , De Haarlemse kunstenaar Cees Krijnen (1969, Velsen) is uitgenodigd voor de groepstentoonstelling ‘No Soul for Sale’ dat Tate Modern Londen van 14 tot en met 16 mei organiseert om haar tiende verjaardag te vieren. “Ik ben ontzettend blij. Als kunstenaar kun je je geen beter podium wensen, daar doe je het voor. Ik kan het bijna niet bevatten”, aldus Cees Krijnen. Drie tentoonstellingsmakers (Maurizio Cattela, Cecilia Alemani en Massimiliano Gioni) hebben vijftig onafhankelijke kunstenaars (collectieven) uitgenodigd om zich te presenteren in de Turbine Hall. “Een giga-hal waar alles en iedereen verdwijnt. Ik ben een beetje bezorgd of ik daar niet in verzuip. Ik denk dat ik daar mooi en subtiel aanwezig moet zijn”, filosofeert de kunstenaar, die bekendheid geniet in Engeland. Hij weet nog niet precies wat hij laat zien. “Ik ben er druk mee. Ik denk erover mijn Kemna Kenau Kastingproject ook in Engeland te manifesteren.” Met dit fotoproject waarbij hij ‘power-ladies’ fotografeert en op een voetstuk plaatst - met als prima donna zijn moeder Greta Blok - scoorde Krijnen vorig jaar op Art Amsterdam en in de Haarlemse Galerie Tanya Rumpff. De prestigieuze Tate wil met het vrij toegankelijke driedaagse tentoonstelling non profit kunstenaarsinitiatieven podium bieden om, aldus Krijnen, ‘een antwoord te geven op de idiote ontwikkelingen in de kunstwereld met z’n woekerprijzen. Een sympathiek gebaar. ’NOTHING Tate Modern, Londen, 14 tot en met 16 mei, 2010.
Amsterdam, 12 maart 2009 – In het kader van ‘Cees’ kunstminnende bewuste vrouwen collectief voorheen Krijnen Kemna Kenau Kasting’ gaat kunstenaar Cees Krijnen op Art Amsterdam kunstminnende en bewuste vrouwen portretteren. “Het gaat om vrouwen die actief zijn in de kunstwereld, dus vrouwen die zich hard maken voor en in de kunstwereld. Dit kunnen kunstverzamelaars zijn, maar ook adviseuses, galeriehoudsters, kunstenaressen of kunstrecensenten. Ik formeer zo een internationaal leger van sterke, onafhankelijke vrouwen in de kunst”, aldus Cees Krijnen. Krijnen houdt van krachtige dames die hun mannetje staan, en heeft al vele projecten rondom sterke vrouwen op zijn naam staan, waaronder ‘Woman in Divorce’ rondom zijn moeder Greta Blok en ‘Krijnen Kemna Kenau Kasting’.
at Tanja Rumpff Gallery
Haarlem 22 may - 14 June 2009
KRIJNEN'S PEPPER power ladies
Can a 17-year-long divorce battle be turned into art? Dutch artist Cees Krijnen thought so four years ago when his mother received another lawsuit from his father. "It was all getting too mad, it was time to interfere," he says. "I asked my mother to perform with me in a piece called Financing My Parents' Divorce. It was for the Prix de Rome and I designed therapy for her in the form of a portable pill machine that blew powdered aspirin into the air. Then I got the members of the jury, who were all men, to act as prospective boyfriends like a dating agency. It was funny and they were definitely surprised." No boyfriend came out of it, but since then, his mother, Greta Blok, has become a divorce celebrity. She has been on a Woman in Divorce Battle Tour to New York and Paris, is a government and UN-endorsed ambassador for divorced women and even had a parfum divorce designed. She has been transformed from a woman in trouble to a 61-year-old glamourpuss who is enjoying her new international lifestyle. "We had money problems. It was hard, but the story has turned into a fairy-tale," says Krijnen. "Our fiction has become our reality." To confirm her mythical status, he has created a huge statue of his mother in a gold leather catsuit, which now overlooks the River Po. As part of the reinvention of Greta Blok, she got married to herself in an "art wedding" at last year's Montreal biennale. The event prompted Krijnen to have a body double made of her - Greta Two. All three of them will be appearing as part of the Body Craze event at Selfridges department store in Oxford Street, London (May 7-31). "By making Greta Two, we are putting the emphasis on the individuality which often gets lost in the 'we' of marriage," he says. Art or not, isn't it all a bit oedipal? "We have a great relationship and it has got better. I think every child would like this," he says. "Sometimes she and I look at each other and we laugh because everthing has happened because of this silly divorce. Now Greta gets fan mail from divorced women who say she gives them strength. The divorce is the best thing that happened." Oh yes, the divorce was actually granted last year, in Greta's favour. But the art is likely to run and run.
Rose Rouse
The Guardian
wearing the Golden UP&CO Battle Suit
Foto 100 x 150 cm, I.c.m Freundental/Verhagen, Jason Wallis-Johnson Oscar Sülyman, 2004
DIVORCEE EST ARRIVEE 2003 COLLECTIE FRANS HALS MUSEUM 100 x 150 cm.
.gif)
'In Montreal nam ik deel aan een biënnale. De Franse sfeer in die stad vermengd met Noord-Amerikaanse accenten deed aangenaam aan. The best of both worlds, want in Engels communiceren was geen probleem. (…) Montreal vormde een keerpunt. In een performance liet ik mijn moeder met haarzelf trouwen, bezegeld met een kus op de spiegel die ik haar voorhield, om zo de echtscheidingsperikelen achter zich te laten.'
Fragment uit Het Ultieme Zelfportret, ‘Joh, ga een vak leren!’, autobiografie
‘In grafische toepassingen volgde ‘The Future, Statue no 2’, met mijn moeder staande in een ecologische, hybride auto, bovenuit torenend door het open dak alsof het een Romeinse strijdwagen betrof. Deze ‘Metrocubo’ was ontworpen door Pininfarina als auto voor de toekomst. Mijn moeder werd het gezicht van de promotiecampagne voor de Metrocubo, in advertenties, Flash Art Int. en VERY style guide. Zo ook op de Autosalon van Genève in 2002, een van de grootste autobeurzen ter wereld.’
Fragment uit Het Ultieme Zelfportret, ‘Joh. ga een vak leren!’, autobiografie
‘Wat mij in Turijn opviel, waren de vele standbeelden van mannen op een paard. Dat hing samen met de geschiedenis van de stad, eens residentie van de adellijke familie Savoye. (…) Op Piazza Vittorio Torino, het grootste plein van Europa, stond geen standbeeld, dat was niet toegestaan vanwege de stadsreglementen. Juist op die plek wilde ik een moderne variant van een man op paard plaatsen. Turijn werd in de twintigste eeuw ook de autostad van Italië, dankzij Fiat, Alfa Romeo, Lancia en andere merken, en genoemde Pininfarina. (…) In Turijn koos ik de Alfa Romeo Alfasud als basis, ‘de auto die al roestte in de folder’, die werd geassembleerd in het zuiden van Italië – vandaar de naam Alfasud - om de economie aldaar te stimuleren. Dit project mislukte en dat leek mij een goede metafoor voor het huwelijk van mijn ouders. Op een betonnen verhoging kwam gedurende de biënnale een Alfasud te staan. Bovenop deze auto plaatste ik in een glazen behuizing een op mijn moeder gelijkende pop, tezamen ‘The Past, Statue no 1’ vormend. De pop droeg dezelfde ‘battlesuit’. De donkerblauwe Alfasud heb ik speciaal voor het project aangekocht, deze was nog geheel intact en met de autosleutels die ik kreeg kon ik er zo mee wegrijden, ware het niet dat ik geen rijbewijs had. Mijn eerste en waarschijnlijk ook laatste aanschaf van een auto.’
Fragment uit Het Ultieme Zelfportret – ‘Joh, ga een vak leren!’, autobiografie
Cees Krijnen and Greta Blok wearing Woman in Divorce battle suits, 2000. Schiphol Amsterdam, met een Dakota genaamd 'Doornroosje' op de achtergrond.
Foto Berry Lusink
2003
Gold-plated lawn sprinkler set with diamond, 2003
Greta Blok at the duomo, Biella, Photograph,150cm/100cm, 2000
‘Altijd inspelen op omstandigheden, die les had ik nog in mijn achterhoofd. De cv installatie van mijn moeder had het begeven. Het resterende prijzengeld van de Prix de Rome maakte het mogelijk deze te vervangen. Vriend Jerry van der Eem had het verwarmingsbuizen stelsel in het ouderlijk huis met engineering software Autocad in prachtige ruimtelijke tekeningen weergegeven, die aan de muur kwamen te hangen van Stedelijk Museum Bureau Amsterdam. Letterlijk, door plaatsing van de nieuwe ketel en expansievat, kon ik mijn moeder warmte geven.’
Fragment uit Het Ultieme Zelfportret, ‘Joh, ga een vak leren!’, autobiografie
1999 Photograph, 100x150cm
Foto Bart Oomes
‘Als laatste redmiddel voor mijn moeder, mocht het haar toch te kwaad worden, had ik een ‘suicide pill’ laten maken door de juwelier Lyppens uit de Amsterdamse PC Hooftstraat. De gestileerde pil bestond uit omgesmolten gouden sieraden, die mijn vader in betere tijden aan mijn moeder had geschonken.’
Fragment uit Het Ultieme Zelfportret, ‘Joh, ga een vak leren!’, autobiografie
Nevada still deserves its long held reputation as a place where you can leave your troubles behind, especially if those troubles involve an ex. Putting an end to matrimonial vows became BIG in Vegas in the 1930's. With only a 6-week waiting period (instead of Greta Blok's 884 weeks), finally established by law, thousands of men and women received a "quickie" divorce in the Wild West. The rich and famous had found the ideal place to gain their freedom. Fabulous hotels and "dude" ranches sprang from the green meadows to accomodate the unhitched to be. And soon the valley was glittering with diamond rings thrown by happy divorcees. Cees Krijnen
Photograph 100x150cm, 2002
